«ثَمَرةُ العِلمِ العبودیة» امیر المومنین علیه السلام
رفتم نزد علامه‌ی طباطبایی، گفتم در قرآن یک آیه‌ای داریم که
«إِنَّما یَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ» (فاطر/28) علماء از خدا می‌ترسند.
گفت خوب بله! آیه‌ی قرآن است.
گفتم من اول طلبگی‌ام سر نماز گریه می‌کردم و حالی داشتم،
اما الان باسواد شدم، حواسم پرت است.
پس این آیه چه می‌گوید. گفت این آیه درست است
پس معلوم می‌شود که آنچه تو خواندی علم واقعی نبوده است.
اگر علم واقعی بود،
حدیث داریم از امیرالمؤمنین(ع): «ثَمَرةُ العِلمِ العبودیة»
اگر هر چه باسوادتر می‌شویم ...
شما الان می‌خواهی ببینی که علمت مفید است یا نه؟
ببین لیسانس‌ها بیش‌تر مسجد می‌روند یا دیپلمه‌ها؟
فوق‌لیسانس‌ها بیش‌تر به مسجد می‌رودند یا لیسانس‌ها؟
دکترها بیش‌تر سلام می‌کنند یا دانشجوها؟
آیت‌الله تواضعشان بیش‌تر است یا طلبه‌ها؟
تاجرها تواضعشان بیش‌تر است یا کارگرها؟
حدیث داریم: «ثَمَرةُ العِلمِ ...»
پیغمبر ما به بچه هم سلام می‌کرد.
حالا ما دو تا کلمه درس خواندیم... من! به این؟ اوه... اوه...! اوه... اوه... اوه...! اوه... اوه... اوه...!
صد تا کتاب خواندی.
آخر صدتا کتاب که امروز سواد نیست.
زود غرور می‌گیردمان. . .
